Eran Har Even (1983) is een Israëlische gitarist/componist/muziekleraar, hij woont in Amsterdam, hij behaalde zijn bachelor en master graad aan het conservatorium van Amsterdam. Hij is inmiddels deel van de Nederlandse jazzscene die speelt en opneemt met de lokale en internationale jazzmusici, bijvoorbeeld met namen als Benny Golson, Terell Stafford, David Friedman, Harmen Fraanje en Gilad Hekselman. Hij geeft muziekonderwijs aan het conservatorium van Amsterdam, de True School of Music (India), Ventpils Groove (Letland), Tenerife Jazz (Spanje), Rimon School of Music (Israel) en op nog veel meer plaatsen.

Volgens mijn naspeuringen is dit zijn tweede album, hij wordt begeleid door Xavi Torres op piano, afkomstig uit Spanje maar tegenwoordig woonachtig in Amsterdam, hij heeft een eigen trio en is op meer dan 20 cd’s te horen met verschillende groepen, verder is er Haggai Cohen Milo uit Israël op bas en Ivars Arutynyan uit Letland op drums. Alle composities zijn van Eran behalve “Transmutation”dat werd geschreven door de hele groep. Tja wat te zeggen van deze muziek, de jazzgitaar heeft mij nooit zo aangesproken met de nodige uitzonderingen natuurlijk zoals Wes Montgomery voordat hij commercieel werd, Kenny burrell, Grant Green en heden ten dage mensen als John Scofield en Bill Frisell, allemaal gitaristen die iets te vertellen hebben en geen oeverloos loslaten van een notenbrei. Helaas hoort deze Eran tot deze laatste categorie, het begint niet verkeerd met “Collective Memory”, een rustig voortkabbelend muziekje met romantische gitaarklanken maar al spoedig schuiven er verschillende gitaarpartijen over elkaar, waarom?

In “Winners of the cosmic lottery” is de hoofdrol weggelegd voor de uitmuntende pianist Xavi Torres, onthoud die naam, ook hier kan het gitaarspel me niet bekoren met de lang aangehouden klanken en overdubs. En dan is er een toespraak in “Someone’s Child”, als zoiets aan het einde van de cd zou staan, o.k. maar in het derde nummer ? In “Transmutation”slaat de elektronica toe met allerlei onbestemde geluiden, misschien ligt het aan mijn leeftijd maar voor mij raakt het kant noch wal. En dan weer een hoogdravend voorgelezen verhaal in “Cycle of Life”, de tekst is ook nogal warrig, het doet me denken aan New Age gedoe, op dit “nummer”zijn trouwens ook klarinet, fagot en ventielhoorn te beluisteren. Het gaat nog een aantal nummers door maar het blijft allemaal oppervlakkig en pretentieus. Hoog tijd voor wat anders, Tina Brooks met Kenny Burrell bijvoorbeeld !

Jan van Leersum